Ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού ήρθε...
Εγώ όμως θέλω να φύγω...Να ξεφύγω...
Να πάω πού;
Και από τι να ξεφύγω;Με κυνηγάει κάτι;Αν ναι,γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω...;
Μήπως είναι το άγχος και η πίεση της εξεταστικής που πλησιάζει απειλητικά;
Μήπως η διαίσθησή μου για μια ''αλήθεια'' που έρχεται και φοβάμαι αν και πώς θα τη διαχειριστώ;
Μήπως η διαίσθησή μου για μια ''αλήθεια'' που έρχεται και φοβάμαι αν και πώς θα τη διαχειριστώ;
Μήπως ο φόβος για μια ενδεχόμενη αποτυχία μου;
Μήπως γιατί κάποιες φορές το ίδιο μου το μυαλό παίζει ''επικίνδυνα παιχνίδια'' και στο τέλος χρεώνομαι μια ''ήττα'' που δύσκολα ξεπερνιέται;
Μήπως είναι η κούραση του τελευταίου επίσημου χρόνου της ''φοιτητικής μου ζωής'';Όλα αυτά που κάποτε θα αποτελούν γλυκιά,ανέμελη ανάμνηση;
Μήπως είναι η αλλαγή που βλέπω να έρχεται;Και ακόμα δεν έχω την έχω συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί...
Μήπως,τελικά,είναι ο ίδιος μου ο εαυτός; Αυτός είναι που δυσκολεύει...Με αυτές τις ακραίες,σε ανύποπτο χρόνο ψυχικές μεταπτώσεις
Απάντηση βέβαιη δεν μπορώ να δώσω...Και αν δεν το αναγνωρίσω πώς θα το καταπολεμήσω...;
Ξέρω,τουλάχιστον,ότι μόνο εγώ μπορώ να με βοηθήσω... Όχι γιατί δεν υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που μπορούν να είναι δίπλα μου.Άπλά γιατί αν δεν κάνω την αρχή,δεν έχω δικαίωμα να το ζητήσω αποκλειστικά από εκείνους.Θα ξεκινήσω και ας είναι μαζί μου στην πορεία...
Πριν λίγο καιρό έδωσα μια υπόσχεση...Αυτό το καλοκαίρι θα είναι από τα ωραιότερα της ζωής μου...Κάνω τα απαραίτητα σχέδια...Κι ας λένε ότι κάτι τέτοιες στιγμές ο Θεός γελάει!Εμένα αυτό είναι που μου δίνει δύναμη τη στιγμή αυτή...Και σε συμπλήρωση της υπόσχεσης: Ακόμα και αν κάτι παέι να χαλάσει το καλοκαίρι μου,δε θα το αφήσω...γιατί το έχω υποσχεθεί σε κάποιον ιδιαίτερα σημαντικό,<τον εαυτό μου>,που όσο κι αν με παιδεύει,είναι ο,τι πιο αληθινό και μοναδικό πάνω μου!!!
#Θα φύγω λοιπόν...Θα ξεφύγω...Και αν χάσω τον δρόμο,θα φτιάξω ένα καινούριο μονοπάτι#
